عفونت باکتریای سیفلیس، راه های تشخیص و درمان

سیفلیس یک عفونت باکتریایی است که معمولاً از طریق تماس جنسی منتشر می شود. عامل سیفلیس یک باکتری به نام ترپونما پالیدوم است. شایع ترین راه انتشار سیفلیس از طریق تماس با زخم فرد مبتلا در حین فعالیت جنسی است. باکتری ها از طریق بریدگی ها یا ساییدگی های جزئی در پوست یا غشاهای مخاطی وارد بدن می شوند. سیفلیس در مراحل اولیه و ثانویه و گاهی در اوایل دوره نهفته مسری است.
به ندرت، سیفلیس ممکن است از طریق تماس مستقیم با یک ضایعه فعال، مانند هنگام بوسیدن، گسترش یابد. این عفونت می تواند در دوران بارداری یا زایمان از مادر به نوزادان منتقل شود.
سیفلیس با استفاده از یک توالت، وان حمام، لباس یا ظروف غذا خوردن، یا از دستگیره در، استخر یا جکوزی منتقل نمی شود.
پس از درمان، سیفلیس به خودی خود عود نمی کند. با این حال، در صورت تماس با زخم سیفلیس شخصی، می توان مجدداً به آن مبتلا شد.
 این بیماری معمولاً در ناحیه تناسلی، راست روده یا دهان به صورت یک زخم بدون درد شروع می شود. سیفلیس از طریق تماس پوست یا غشای مخاطی با این زخم ها از فردی به فرد دیگر سرایت می کند.
پس از عفونت اولیه، باکتری سیفلیس می تواند برای چندین دهه در بدن غیر فعال بماند و دوباره فعال شود. گاهی اوقات سیفلیس اولیه را می توان با یک تزریق پنی سیلین درمان کرد .
سیفلیس می تواند به شدت به قلب، مغز یا سایر اندام ها آسیب برساند و می تواند تهدید کننده زندگی باشد. سیفلیس همچنین می تواند از مادر به جنین منتقل شود. سیفلیس یک عفونت مقاربتی است که توسط ترپونما پالیدوم ایجاد می شود. این بیماری معمولاً با یک زخم متمایز بدون درد و متمایز در محل تماس شروع می شود.

عامل ایجاد کننده سیفلیس چیست؟

عامل ایجاد کننده سیفلیس، ترپونما پالیدوم است. سیفلیس تظاهرات بالینی متنوعی دارد و ویژگی‌های بالینی زیادی با سایر بیماری‌های ترپونمال و غیرترپونما دارد. بنابراین، ضروری است که تشخیص بالینی همیشه توسط تست های آزمایشگاهی مناسب انجام شود و نتایج آزمایش با توجه به شرح حال و یافته های معاینه فیزیکی بیمار تفسیر شود. سیفلیس در مراحل اولیه، ثانویه، نهفته و ثاثیه پیشرفت می کند. زخم هایی که در سیفلیس اولیه و ثانویه ظاهر می شوند، سرشار از ترپونم هستند. انتقال مقاربتی از طریق تماس مستقیم با این ضایعات اتفاق می افتد. مرحله بیماری که در آن بیمار مراجعه می کند، پیامدهایی برای تشخیص و درمان دارد. در برخی از مراحل، بیماری ممکن است بدون علامت باشد، و مشکلاتی در تشخیص خیلی زود سفلیس، نوروسیفلیس، سیفلیس مادرزادی بدون علامت و سیفلیس در مصرف کنندگان مواد داخل وریدی و افراد مبتلا به عوامل سرولوژیکی  و HIV وجود دارد.

انواع دیگر سیفلیس:

نوروسیفلیس

در هر مرحله، سیفلیس می تواند گسترش یابد و در کنار سایر آسیب ها، باعث آسیب به مغز و سیستم عصبی و چشم شود.

سیفلیس مادرزادی

نوزادان متولد شده از زنان مبتلا به سیفلیس می توانند از طریق جفت یا در حین تولد آلوده شوند. اکثر نوزادان مبتلا به سیفلیس مادرزادی هیچ علامتی ندارند، اگرچه برخی از آنها راش را در کف دست ها و کف پاهای خود تجربه می کنند.
علائم و نشانه های بعدی ممکن است شامل ناشنوایی، بدشکلی دندان ها باشد.
نوزادانی که با سیفلیس متولد می شوند نیز می توانند خیلی زود به دنیا بیایند، یا حتی ممکن است قبل از تولد در رحم مادرشان بمیرند یا بعد از تولد بمیرند.

علائم سیفلیس:

علائم اولیه اصولا با تورم غدد لنفاوی منطقه ای  و معمولاً همراه  با علائم ثانویه سیفلیس است. پس از بهبود خود به خودی ضایعه اولیه و چند هفته تاخیر، علائم بالینی سیفلیس ثانویه رخ می دهد. باکتریمی ترپونما پالیدوم منجر به علائم رایجی مانند تب و ضعف، همچنین لنفادنوپاتی عمومی و طیف گسترده ای از ضایعات پوستی می شود. اگزانتم های گذرا که اغلب در کف دست ها و پاها ایجاد می، کندیلوماتا لاتا و آنژین خاص با تکه های مخاطی حفره دهان از علائم بارز آن هستند. پس از چندین عود، که با کاهش شدت علائم بالینی مشخص می شود، سیفلیس ثانویه به طور خود به خود برطرف می شود. دومین دوره ظهور علائم معمولا 3-12 سال طول می کشد.

سپس نتیجه سیفلیس درمان نشده آشکار می شود:

بهبود خود به خود با حذف/غیرفعال شدن اسپیروکت ها (75%) یا انتقال به سیفلیس سوم (25%). دو نوع واکنش پوستی گرانولوماتوز برای سیفلیس سوم معمول است: سیفیلیدهای ندولار سطحی و لثه. در این مرحله استخوان ها و همچنین سیستم قلبی عروقی و عصبی مرکزی نیز ممکن است درگیر شوند. در نهایت، متاسیفلیس با علائم عصبی شدید و گاهی کشنده (tabes dorsalis، فلج پیشرونده) 10 تا 30 سال پس از عفونت اولیه رخ می دهد. به جز تخریب غیرقابل برگشت بافتی که قبل از درمان رخ می دهد، تمام مراحل سیفلیس را می توان به طور کامل درمان کرد.

سیفلیس اولیه:

سیفلیس در طی مراحل مختلف ایجاد می شود و علائم آن در هر مرحله متفاوت است. با اینحال ممکن است این مراحل با یکدیگر همپوشانی داشته باشند و علائم همیشه به یک ترتیب ظاهر نمی شوند. در واقع ممکن است فرد سال ها بدون  داشتن هرگونه علائمی به سیفلیس مبتلاء باشد.
اولین علامت سیفلیس یک زخم کوچک است که شانکر (SHANG-kur) نامیده می شود. زخم در نقطه ای ظاهر می شود که باکتری وارد بدن شما شده است. در حالی که اکثر افراد مبتلا به سیفلیس تنها یک شانکر را ایجاد می کنند، برخی از افراد به چندین مورد از آنها مبتلا می شوند.
شانکر معمولاً حدود سه هفته پس از قرار گرفتن در معرض باکتری ایجاد می شود. بسیاری از افرادی که سیفلیس دارند متوجه شانکر نمی شوند زیرا معمولاً بدون درد است و ممکن است در داخل واژن یا راست روده پنهان باشد. شانکر به خودی خود طی سه تا شش هفته بهبود می یابد.

علائم سیفلیس ثانویه:

در عرض چند هفته پس از بهبودی اولیه شانکر، ممکن است فرد بثوراتی را تجربه کند که در ابتدا روی تنه شروع می شود اما در نهایت تمام بدن را می پوشاند، حتی کف دست ها و کف پاها.
این بثورات معمولاً خارش ندارد و ممکن است با زخم های زگیل مانند در دهان یا ناحیه تناسلی همراه باشد. برخی افراد نیز ریزش مو، دردهای عضلانی، تب، گلودرد و غدد لنفاوی متورم را تجربه می کنند. این علائم و نشانه ها ممکن است در عرض چند هفته ناپدید شوند یا به طور مکرر تا یک سال ظاهر شوند و از بین بروند.

علائم سیفلیس نهفته:

اگر سیفلیس تحت درمان قرار نگیرید، بیماری از مرحله ثانویه به مرحله پنهان (نهفته) منتقل می شود، زمانی که هیچ علامتی نباشد. مرحله نهفته می تواند سال ها طول بکشد. علائم و نشانه ها ممکن است هرگز باز نگردند، یا بیماری ممکن است به مرحله سوم (ثالثیه) پیشرفت کند.

علائم سیفلیس ثالثیه:

حدود 15 تا 30 درصد از افراد مبتلا به سیفلیس که تحت درمان قرار نمی گیرند، دچار عوارضی به نام سیفلیس سوم می شوند. این بیماری در مراحل پایانی ممکن است به مغز، اعصاب، چشم ها، قلب، عروق خونی، کبد، استخوان ها و مفاصل آسیب برساند. این مشکلات ممکن است سال ها پس از عفونت اصلی و درمان نشده رخ دهد.

عوارض سیفلیس

 سیفلیس می تواند منجر به آسیب های مختلی در سراسر بدن شود. برای مثال سیفلیس خطر ابتلا به HIV را افزایش می دهد و می تواند مشکلاتی را در دوران بارداری ایجاد کند. درمان می تواند به جلوگیری از آسیب های بعدی کمک کند، اما نمی تواند آسیب هایی را که قبلاً رخ داده است، ترمیم کند.

مشکلات عصبی

سیفلیس می تواند باعث تعدادی از مشکلات سیستم عصبی شود، از جمله:

•    سردرد
•    سکته
•    مننژیت
•    از دست دادن شنوایی
•    مشکلات بینایی، از جمله نابینایی
•    زوال عقل
•    از دست دادن احساس درد و دما
•    اختلال عملکرد جنسی در مردان
•    بی اختیاری مثانه
•    مشکلات قلبی عروقی که ممکن است شامل برآمدگی و تورم آئورت شریان اصلی بدن و سایر رگ‌های خونی باشد. سیفلیس همچنین ممکن است به دریچه های قلب آسیب برساند.

عفونت HIV:

بزرگسالان مبتلا به سیفلیس مقاربتی یا سایر زخم های تناسلی دو تا پنج برابر بیشتر در معرض خطر ابتلا به HIV هستند. زخم سیفلیس می تواند به راحتی خونریزی کند و راه آسانی برای ورود HIV به جریان خون در طول فعالیت جنسی فراهم می کند.

عوارض بارداری و زایمان:

خانم باردار مبتلاء به سیفلیس، ممکن است بیماری را به جنین خود منتقل کند. سیفلیس مادرزادی خطر سقط جنین، مرده زایی یا مرگ نوزاد را در چند روز پس از تولد به شدت افزایش می دهد.

برآمدگی های کوچک یا تومورها:

در مرحله آخر سیفلیس، برجستگی ها (لثه ها) می توانند روی پوست، استخوان ها، کبد یا هر اندام دیگری ایجاد شوند. علائم بیماری در لثه ها معمولاً پس از درمان با آنتی بیوتیک ناپدید می شوند.

راهکارهای جلوگیری از ابتلاء به سیفلیس:

هیچ واکسنی برای سیفلیس وجود ندارد. برای کمک به جلوگیری از گسترش سیفلیس، توصیه های زیر را دنبال کنید:
تنها راه قطعی برای جلوگیری از سفلیس، پرهیز (خودداری از) رابطه جنسی پر خطر است. بهترین گزینه بعدی داشتن رابطه جنسی تک همسری متقابل است که در آن هر دو طرف فقط با یکدیگر رابطه جنسی داشته باشند و هیچ یک از طرفین آلوده نباشد. اطلاع رسانی شریک و درمان پیشگیرانه
اگر آزمایش‌ها نشان می‌دهد که شما سیفلیس دارید، شرکای جنسی شما، از جمله شرکای فعلی و هر شریک دیگری که در سه ماه تا یک سال گذشته داشته‌اید، باید مطلع شوند تا بتوانند آزمایش شوند. اگر آنها آلوده باشند، می توان آنها را درمان کرد.

غربالگری برای زنان باردار:

افراد ممکن است به سیفلیس مبتلا شوند و آن را ندانند. با توجه به اثرات اغلب کشنده ای که سیفلیس می تواند بر روی کودکان متولد نشده داشته باشد، مقامات بهداشتی توصیه می کنند که همه زنان باردار از نظر این بیماری غربالگری شوند.

تشخیص سیفلیس:

ترپونما پالیدوم ( T pallidum) را نمی توان در محیط کشت، کشت داد، آزمایش های زیادی برای تشخیص مستقیم و غیرمستقیم سیفلیس وجود دارد. با این حال، هیچ آزمایش بهینه واحدی وجود ندارد. روش‌های تشخیصی مستقیم شامل تشخیص ترپونما پالیدوم T pallidum با بررسی میکروسکوپی مایع یا اسمیر ضایعات، بررسی بافت‌شناسی بافت‌ها یا روش‌های تقویت اسید نوکلئیک مانند واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR) است. تشخیص غیرمستقیم بر اساس آزمایشات سرولوژیکی برای تشخیص آنتی بادی است. تست‌های سرولوژیکی، این تست ها به دو دسته تقسیم می‌شوند، تست‌های غیرترپونما برای غربالگری و تست‌های ترپونما برای تایید.  
همه آزمایش‌های غیرترپونما هم آنتی‌بادی‌های آنتی‌فسفولیپیدی ایمونوگلوبولین (Ig) G و IgM را که توسط میزبان در پاسخ به مواد لیپوییدی آزاد شده، اندازه‌گیری می‌کنند. در تمام آزمایشات ترپونما از T pallidum یا اجزای آن به عنوان آنتی ژن استفاده می شود. اگر اگزودا یا بافت ضایعه در دسترس باشد، معاینه مستقیم انجام می شود و به دنبال آن یک آزمایش سرولوژی غیر ترپونما انجام می شود. سپس یک تست غیرترپونما واکنشی توسط تست ترپونما تایید می شود. نتیجه آزمایش سرولوژیکی تایید شده نشان دهنده وجود آنتی بادی های ترپونما است اما مرحله بیماری را نشان نمی دهد و بسته به آزمایش ممکن است بین عفونت گذشته و فعلی تفاوت قائل نشود. با وجود کاستی‌ها و پیچیدگی‌های تفسیر، آزمایش‌های سرولوژیکی، پایه اصلی در تشخیص و پیگیری سیفلیس هستند. سیفلیس نهفته را فقط می توان با آزمایش های سرولوژیکی تشخیص داد. در واقع، در آمریکای شمالی، اکثر موارد سیفلیس در مرحله نهفته با آزمایش‌های سرولوژیکی شناسایی می‌شوند. حساسیت و ویژگی آزمایشات سرولوژیکی بسته به نوع آزمایش و مرحله بیماری متفاوت است.

نمونه برداری برای آزمایشگات تشخیص سیفلیس:

برای معاینه مستقیم، ترشحات ضایعات سیفلیس اولیه، ثانویه و اولیه مادرزادی مفیدترین نمونه هستند. جمع آوری مایع شفاف و سروز عاری از گلبول های قرمز، بقایای بافتی و سایر ارگانیسم ها مهم است. ممکن است ساییدگی ملایم ضایعات برای بیان مایع شفاف و سروزی ضروری باشد. قبل از جمع آوری نمونه، ضایعات باید با آب نمک یا آب تمیز شوند. این امر به ویژه هنگام جمع‌آوری نمونه‌ها از مناطقی مانند زیر پرپوس که ممکن است ترپونم‌های غیر بیماری‌زا وجود داشته باشد، مهم است. برای میکروسکوپ میدان تاریک، مایع باید روی یک اسلاید جمع‌آوری شود، با یک ورقه پوششی پوشانده شود و ظرف 20 دقیقه بررسی شود. برای آزمایش آنتی بادی فلورسنت مستقیم، یک اسمیر باید روی یک لام تهیه شود و سپس در هوا خشک شود.
در حالی که پلاسما را می توان در برخی از آزمایشات سرولوژیکی غیرترپونما استفاده کرد، سرم نمونه انتخابی برای هر دو تست سرولوژیکی غیرترپونما و ترپونما است. نمونه هایی که همولیز شده، آلوده به باکتری، شیلوس، کدر یا حاوی ذرات معلق هستند رضایت بخش نیستند. برای جلوگیری از همولیز باید در حمل و نقل نمونه های خون کامل دقت شود. آزمایش مایع مغزی نخاعی (CSF) در سیفلیس مادرزادی و سوم و در صورت وجود علائم عصبی نشان داده می شود. از آلودگی خون CSF باید اجتناب شود زیرا ممکن است منجر به نتایج مثبت کاذب CSF شود. در سیفلیس مادرزادی باید نمونه های وریدی از مادر و کودک آزمایش شود.

آزمایشات برای تشخیص مستقیم ترپونما پالیدوم T pallidum:

میکروسکوپ زمینه تاریک:

این روش هنوز یکی از ساده ترین و قابل اعتمادترین روش ها برای تشخیص مستقیم T pallidum است. اگزودا و مایعات حاصل از ضایعات به عنوان یک مانت مرطوب با استفاده از میکروسکوپ میدان تاریک بررسی می شوند. شناسایی T pallidum بر اساس مورفولوژی و تحرک مشخصه اسپیروکت است. این روش زمانی مناسب است که ضایعات مرطوب باشند و معاینه را می توان بلافاصله پس از جمع آوری نمونه انجام داد. در مرحله اولیه، مایع سروزی از ضایعه، حاوی ترپونم های متعددی است و بنابراین، این رویکرد به ویژه در بیماران مبتلا به نقص ایمنی یا در سیفلیس اولیه که هنوز آنتی بادی ها قابل تشخیص نیستند، مفید است. با این حال، برای انجام این تکنیک به یک تکنسین با تجربه و آموزش دیده نیاز دارد جهت کار با میکروسکوپ احتیاج است. 

عوامل موثر بر تکنیک میکروسکوپ زمینه تاریک:

موفقیت در این تکنیک به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله مایع بسیار کم یا زیاد روی لام، وجود عناصر شکست در نمونه، ضخامت نامناسب لام یا لغزش پوششی و غیره. درمان با آنتی بیوتیک ممکن است منجر به منفی کاذب شود. بنابراین، اگرچه نشان دادن T pallidum روش قطعی تشخیص است، میکروسکوپ زمینه تاریک حساسیت محدودی دارد و عدم تشخیص T pallidum توسط این آزمایش، سیفلیس را رد نمی کند.

آزمایش آنتی بادی فلورسنت مستقیم برای ترپونما پالیدوم T pallidum:

روش آزمایش آنتی بادی فلورسنت مستقیم برای T pallidum آسانتر از میکروسکوپ زمینه تاریک است. این آزمایش آنتی ژن را تشخیص می دهد و بنابراین نیازی به حضور ترپونم های متحرک ندارد. این تست خاص ترین آزمایش برای تشخیص سیفلیس در صورت وجود ضایعات است. این آزمایش از آنتی بادی نشاندار شده با فلورسین ایزوتیوسیانات مخصوص ترپونم های بیماری زا استفاده می کند و بنابراین برای بررسی نمونه هایی از ضایعات دهانی و مقعدی مناسب است. 

آزمایش مستقیم ترپونما پالیدوم در مقاطع بافتی:

آزمایش بافت آنتی بادی فلورسنت مستقیم T پالیدوم را در بخش های بافتی تشخیص می دهد و می تواند در ترکیب با رنگ آمیزی بافت شناسی استفاده شود. رنگ غیر فلورسنت مبتنی بر آنتی بادی تی پالیدوم مانند رنگ آمیزی IHC نیز می تواند مورد استفاده قرار گیرد. دومی مزیت ضدرنگ هماتوکسیلین را برای بررسی همزمان ساختارهای بافتی ارائه می دهد. رنگ آمیزی نقره در عین مفید بودن، غیر اختصاصی است.

روش های تکثیر اسید نوکلئیک PCR :

تعدادی از روش های مبتنی بر PCR برای تشخیص T pallidum در نمونه های بالینی توسعه داده شده است. اگرچه این روش‌ها استاندارد نیستند، اما مشخص شده است که بسیار حساس هستند و می‌توانند یک تا 10 ارگانیسم را در هر نمونه با ویژگی بالا شناسایی کنند. این روش ها همچنین در شرایط خاص کاربرد بسیار بالایی دارند. بدون شک PCR به عنوان یک آزمایش انتخابی برای سیفلیس مادرزادی، نوروسیفلیس و سیفلیس اولیه اولیه، زمانی که تست‌های سنتی حساسیت محدودی دارند، نویدبخش است. این روش می¬تواند برای نظارت بر درمان مورد استفاده قرار گیرد و همچنین امکان استفاده از آن برای افتراق عفونت های جدید از عفونت های قدیمی وجود دارد. 

تست های VDRL ،RPR ،USR و TRUST برای تشخیص ترپونما پالیدوم:

تست های VDRL و USR تست های میکروفلوکولاسیون هستند و زیر میکروسکوپ خوانده می شوند. یکی از معایب تست VDRL این است که سوسپانسیون آنتی ژن باید روزانه تازه تهیه شود، در حالی که تست USR از آنتی ژن تثبیت شده استفاده می کند. تست‌های RPR و TRUST تست‌های لخته‌سازی ماکروسکوپی هستند و نیازی به میکروسکوپ ندارند. تست RPR از یک سوسپانسیون تثبیت شده آنتی ژن VDRL استفاده می کند که ذرات زغال چوب برای کمک به تجسم واکنش تست به آن اضافه می شود. تست RPR یکی از متداول‌ترین تست‌های غیر ترپونمال است و نسخه ساده‌شده تست VDRL است. در تست TRUST، ذرات تولویدین قرمز به جای ذرات زغال سنگ تست RPR استفاده می شود. هر یک از آزمون های فوق می تواند به عنوان یک آزمون کمی استفاده شود. آزمایشات کمی امکان ایجاد یک تیتر پایه را فراهم می کند که امکان ارزیابی عفونت اخیر و پاسخ به درمان را فراهم می کند. 

تست های سرولوژیکی ترپونما پالیدوم:

تست‌های ترپونما ممکن است برای سال‌ها با یا بدون درمان واکنش‌پذیر باقی بمانند، و تیتر آنتی‌بادی تست ترپونما ارتباط ضعیفی با فعالیت بیماری دارد. بنابراین، تست های ترپونما نباید برای ارزیابی پاسخ به درمان، عود یا عفونت مجدد در بیمارانی که قبلاً تحت درمان قرار گرفته اند مورد استفاده قرار گیرد. همچنین، آزمایش های ترپونما، سیفلیس مقاربتی را از سیفلیس بومی متمایز نمی کند. تست های ترپونما عمدتاً به عنوان تست های تاییدی برای تایید واکنش پذیری در تست های غیر ترپونما استفاده می شوند. با این حال، در جمعیت‌هایی با شیوع کم بیماری، آزمایش‌های ترپونما را می‌توان برای غربالگری، با استفاده از آزمون سریع یا فرمت ایمونواسی آنزیمی (EIA) استفاده کرد. سپس، همه بیماران مثبت یا احتمالاً تحت درمان قرار می‌گیرند، زیرا عواقب جدی عفونت درمان‌نشده بسیار بیشتر از تأثیر درمان بیش از حد است. تست ترپونما همچنین به عنوان تست تشخیصی در بیمارانی که تست‌های غیرترپونما غیرواکنشی دارند اما دارای علائم و نشانه‌های سیفلیس دیررس هستند، استفاده می‌شود. انجام تست‌های ترپونما از نظر فنی دشوارتر و گران‌تر از تست‌های غیرترپونما هستند. همانند تست‌های غیرترپونما، واکنش‌های مثبت کاذب می‌تواند با تست‌های ترپونما رخ دهد. با این وجود، در غیاب سرکوب سیستم ایمنی، آزمایش ترپونما غیر واکنشی نشان دهنده عدم وجود عفونت در گذشته یا حال است. در حال حاضر تست های ترپونمای زیادی در دسترس هستند و برخی از متداول ترین تست های ترپونمال در زیر لیست شده اند.

تست جذب آنتی بادی فلورسنت ترپونمال و تست های رنگ آمیزی دوگانه جذب آنتی بادی ترپونمال فلورسنت:

تست جذب آنتی بادی ترپونمال فلورسنت (FTA-ABS) یک تکنیک آنتی بادی فلورسنت غیر مستقیم است. در این روش، نمونه‌های سرم با یک جاذب برای حذف آنتی‌بادی‌های غیراختصاصی پیش تیمار می‌شوند. تست رنگ‌آمیزی مضاعف FTA-ABS اصلاحی در آزمایش FTA-ABS با استفاده از روش رنگ‌آمیزی مضاعف با افزودن یک ضد لکه متضاد است. در حالی که این تست ها بسیار حساس و اختصاصی هستند، ممکن است نتایج متغیری را به دلیل تنوع در تجهیزات، معرف ها و تفسیر ایجاد کنند.

تست TP-PA برای تشخیص ترپونما پالیدوم:

تست آگلوتیناسیون ذرات ترپونما پالیدوم (TP-PA)،  یک سنجش کیفی برای تشخیص آنتی بادی های T pallidum در سرم یا پلاسما است. این آزمایش بر اساس آگلوتیناسیون حامل‌های ذرات رنگی حساس به آنتی‌ژن T pallidum است و جایگزین پیشین خود، سنجش میکروهماگلوتیناسیون - Treponema pallidum شده است. تست TP-PA از همان آنتی ژن ترپونما مانند تست MHA-TP استفاده می کند، اما مزیت ذرات ژلاتین را به جای گلبول های قرمز ارائه می دهد، بنابراین واکنش های غیر اختصاصی با نمونه های پلاسما را حذف می کند. تست TP-PA نسبت به تست های FTA-ABS هزینه و پیچیدگی کمتری دارد و نتایج با چشم غیر مسلح خوانده می شود. این یکی از رایج ترین تست های ترپونما است. مثبت بودن تست TP-PA همراه با تست غیرترپونمایی مثبت نشان دهنده عفونت فعلی یا گذشته با تی پالیدوم است. تست TP-PA که جایگزین مناسبی برای تست MHA-TP است، به اندازه تست FTA-ABS در سیفلیس اولیه حساس و به اندازه تست RPR در نظارت بر درمان مفید است.

 تست وسترن بلات برای تشخیص ترپونما پالیدوم:

این تست شبیه به تست وسترن بلات است که برای تایید آنتی بادی های HIV استفاده می شود، و خصوصیات مولکولی پاسخ آنتی بادی را از طریق تجسم الگوهای نواری مشخصه ارائه می دهد. روش های وسترن بلات با استفاده از لیز سلول کامل و آنتی ژن های نوترکیب توسعه یافته است. واکنش آنتی بادی به برخی از نوارهای آنتی ژنی ترپونما برای سیفلیس بسیار اختصاصی است. این آزمایش می‌تواند آنتی‌بادی‌های IgG یا IgM را شناسایی کند و به عنوان یک آزمایش تأییدی کمکی بسیار مفید در نظر گرفته می‌شود. این تکنیک در برخی از آزمایشگاه‌ها برای حل نتایج مشکوک به ‌دست ‌آمده با سایر تست‌های ترپونما استفاده می‌شود. این خدمات ممکن است از طریق آزمایشگاه های منتخب در دسترس باشد. 

واکنش های سرولوژیکی مثبت کاذب و منفی کاذب:

آنتی‌بادی‌های فسفولیپیدی که توسط آزمایش‌های غیرترپونما شناسایی می‌شوند، نه تنها در سیفلیس و سایر بیماری‌های ترپونما تولید می‌شوند، بلکه در پاسخ به شرایط مختلف غیرمرتبط با سیفلیس نیز تولید می‌شوند. بنابراین، واکنش‌های تست غیرترپونما مثبت کاذب می‌توانند دلایل متعددی داشته باشند. بروز آنها به طور کلی 1٪ تا 2٪ است.
 میزان مثبت کاذب در دوران بارداری بیشتر از جمعیت عمومی نیست، اما در مصرف کنندگان مواد داخل وریدی بیشتر است. به طور کلی، تا 90٪ از واکنش های مثبت کاذب دارای تیتر کمتر از 1:8 هستند، و تست های غیرترپونما واکنشی با تیترهای کمتر از 1:8 و تست های غیرواکنشی ترپونما بعدی به عنوان واکنش های مثبت کاذب بیولوژیکی در نظر گرفته می شوند. واکنش‌های مثبت کاذب مزمن بیش از شش ماه ادامه دارند و اغلب با اختلالات خود ایمنی و شرایط التهابی مزمن همراه هستند. واکنش‌های مثبت کاذب نیز می‌تواند با تست‌های ترپونما رخ دهد، اما این نسبت به تست‌های غیرترپونما کمتر رایج است.
هر دو نوع آزمایش همچنین می توانند نتایج منفی کاذب را به دلیل پدیده پروزون به دست آورند. چنین منفی کاذب در 1٪ تا 2٪ از بیماران، به ویژه در زنان باردار و بیماران HIV رخ می دهد. سرم چنین بیمارانی باید با رقت 1:16 آزمایش شود. با این حال، این مستلزم آن است که اطلاعات مربوط به تاریخچه و تشخیص بالینی بیمار به آزمایشگاه داده شود.

ارزیابی اثربخشی درمان ترپونما پالیدوم

معیارهای قطعی برای موفقیت یا شکست درمان ایجاد نشده است و ارزیابی پاسخ به درمان اغلب دشوار است. همچنین شکست درمان جبه طور قابل اعتمادی از عفونت مجدد متمایز نشود. به طور کلی، اثربخشی درمان با بهبودی علائم و کاهش تیتر آنتی‌بادی که توسط آزمایش‌های غیرترپونمال اندازه‌گیری می‌شود، کنترل می‌شود. تیتر آنتی بادی متوالی باید با استفاده از همان آزمایش در همان آزمایشگاه اندازه گیری شود. کاهش تیتر پس از درمان پاسخ به درمان را تایید می کند و افزایش تیتر نشان دهنده شکست درمان یا عفونت مجدد است. به طور معمول، تیتر آنتی بادی فسفولیپید پس از سه ماه چهار برابر (مثلاً از 1:32 تا 1:8) و هشت برابر پس از شش ماه (به عنوان مثال، از 1:32 تا 1:4) با درمان استاندارد کاهش می یابد. با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد 15 درصد از بیماران تحت درمان با سیفلیس اولیه، کاهش چهار برابری تیتر را در یک سال پس از درمان نشان نمی دهند. زمان کاهش تیتر آنتی بادی ممکن است با تست RPR بیشتر از تست VDRL باشد. عفونت همزمان HIV ممکن است کاهش تیتر را در سیفلیس اولیه و ثانویه به تاخیر بیندازد. دستورالعمل های CDC نشان می دهد که عدم دستیابی به کاهش چهار برابری در تیتر آنتی بادی تا شش ماه پس از درمان برای سیفلیس اولیه و ثانویه و در عرض 12 تا 24 ماه در سیفلیس نهفته با تیترهای اولیه، بیماران در معرض خطر شکست درمان شناسایی می کند. بازگشت سرمی یک فرآیند آهسته است که به مرحله بیماری و تعدادی از شرایط دیگر بستگی دارد. بنابراین میزان کاهش تیتر مفیدتر از سروورژن است. برای دنبال کردن بازگشت سرم، سرم باید هر سه تا شش ماه یکبار به مدت حداقل دو سال بررسی شود. پس از درمان موفقیت آمیز، تست های RPR و VDRL معمولاً پس از یک سال در بیماران مبتلا به سیفلیس اولیه، پس از دو سال در بیماران مبتلا به سیفلیس ثانویه و پس از پنج سال در سیفلیس نهفته غیر واکنشی می شوند. صرف نظر از این، در برخی از بیماران، به‌ویژه آنهایی که در مراحل نهفته یا اواخر درمان شده‌اند، آنتی‌بادی‌های غیرترپونما می‌توانند در تیتر پایین برای مدت طولانی باقی بمانند، گاهی اوقات مادام‌العمر. به این «واکنش سروفاست» می‌گویند.
 از سوی دیگر، حتی بدون درمان، ممکن است بیمار پس از چندین سال از نظر سرولوژیکی منفی باشند. تست VDRL ممکن است در یک چهارم بیماران مبتلا به سیفلیس دیررس درمان نشده منفی باشد. تیتر آنتی بادی ترپونما ارتباط ضعیفی با فعالیت بیماری دارد و نباید برای نظارت بر درمان استفاده شود. 
PCR ممکن است برای رد عفونت مداوم مفید باشد. با این حال، آزمایش‌های ترپونما اختصاصی IgM ممکن است برای نظارت بر وضعیت درمان و پاسخ به درمان مفید باشد. با این وجود، عفونت های درمان نشده و درمان ناکافی فراتر از مراحل اولیه و همچنین عفونت های مجدد را نمی توان بر اساس تست IgM منفی رد کرد.