منو

    مقالات

    ویروس هرپس انسانی 8 (HHV-8)، علائم، تشخیص و درمان

    ویروس هرپس انسانی 8 (HHV-8)، علائم، تشخیص و درمان

    ویروس هرپس انسانی 8 (HHV-8) که به عنوان ویروس هرپس مرتبط با سارکوم کاپوزی (KSHV) نیز شناخته می شود. نوعی ویروس است که باعث ایجاد سارکوم کاپوزی می شود (یک سرطان نادر که در آن ضایعات در پوست، غدد لنفاوی، پوشش دهان، بینی و گلو و سایر بافت های بدن رشد می کنند). HHV8 همچنین باعث ایجاد انواع خاصی از لنفوم (سرطانی در سلول های سیستم ایمنی) می شود. ویروس هرپس انسانی 8، ویروس هرپس مرتبط با سارکوم کاپوزی و KSHV نیز نامیده می شود.

     


    بیماری های ناشی از عفونت HHV-8

     


     بیماری های ناشی از عفونت HHV-8 شامل سارکوم کاپوزی، بیماری کستلمن چند مرکزی (MCD) و لنفوم افیوژن اولیه (PEL) است که عمدتاً در بیماران مبتلا به عفونت HIV رخ می دهد. سارکوم کاپوزی شایع ترین بدخیمی مرتبط با ایدز در سراسر جهان است. MCD و PEL کمتر رخ می دهند، اما مانند سارکوم کاپوزی، با نتایج درمان ضعیف همراه هستند. مانند همه ویروس های هرپس، HHV-8 قادر به عفونت نهفته یا لیتیک سلول ها است. اگرچه عفونت HHV-8 سلول‌های تومور عمدتاً نهفته است، داده‌های جمع‌آوری شده به اهمیت محصولات ژن ویروسی فاز لیتیک و تولید ویروس عفونی اشاره دارد. عوامل ضد ویروسی که سنتز DNA هرپس ویروس را هدف قرار می دهند، مانند گانسیکلوویر، تکثیر لیتیک HHV-8 را مهار می کنند و می توانند از سارکوم کاپوزی جلوگیری کنند. چندین مهارکننده پروتئاز HIV ممکن است با رشد تومور و رگ زایی تداخل داشته باشند و یک مهارکننده پروتئاز مستقیماً تکثیر HHV-8 را در شرایط آزمایشگاهی مهار می کند.
    HHV-8 از نظر اتیولوژیک با تمام اشکال سارکوم کاپوزی (KS) از جمله کلاسیک، اندمیک، مرتبط با پیوند، و مرتبط با ایدز، و همچنین اختلالات نادر نئوپلاستیک (لنفوم افیوژن اولیه [PEL] و انواع اندام جامد) و لنف پرولیفراتیو مرتبط است. اگرچه پاتوژنز دقیق این تومورها نامشخص است، اما عفونت با HHV-8 مقدم بر رشد آنهاست.
     بیمارانی که HHV-8 مثبت هستند و ویروس HHV-8 را نشان می دهند، در معرض خطر (تقریباً 9 برابر) ایجاد KS نسبت به بیماران بدون آن هستند. 

     

     

    علائم بالینی (HHV-8)

     


    اکثر افرادی که به طور نهفته به HHV-8 آلوده می شوند، بدون علامت هستند. کودکان دارای ایمنی ضعیف و گیرندگان پیوند عضو آلوده به HHV-8 ممکن است دچار سندرم عفونت اولیه متشکل از تب، بثورات، لنفادنوپاتی، نارسایی مغز استخوان و پیشرفت سریع ابتلاء به KS شوند. تظاهرات KS بسیار متفاوت است، اما اکثر بیماران ضایعات پوستی غیر حساس، هیپرپیگمانته، ماکولا یا گره‌ دار دارند. ضایعات دهانی تقریباً در یک سوم بیماران رخ می‌دهد و پیش‌بینی‌کننده درگیری ریوی و نتایج درمان کمتر مطلوب هستند. درگیری لنفاوی نیز شایع است و ممکن است به ادم ناتوان‌ کننده اندام تحتانی منجر شود. درگیری احشاء داخلی در 50 درصد موارد رخ می دهد و ممکن است تشخیص آن دشوار باشد. بیماران مبتلا به درگیری احشایی ممکن است بدون علامت باشند یا با تنگی نفس، خونریزی مقعدی بدون درد و سایر علائم غیر اختصاصی ریوی و گوارشی ظاهر شوند. 
    PEL مشخصاً با افیوژن های جدا شده در حفره های پلور، پریکارد یا شکم ظاهر می شود، اما ضایعات توده ای و بیماری "برون حفره ای" در پوست، اندام های خون ساز و دستگاه گوارش توصیف شده است. MCD به طور معمول با علائم سیستمیک از جمله تب ظاهر می شود. تعریق شبانه و یافته‌های معاینه شامل آدنوپاتی عمومی، تب و هپاتواسپلنومگالی. 
    یکی دیگر از شرایط مرتبط با HHV-8، سندرم سیتوکین التهابی است. بیماران مبتلا به این سندرم علائم التهابی MCD  را نشان می دهند، اما یافته های پاتولوژیک MCD را ندارند. بیماران مبتلا به KICS اغلب به شدت بیمار هستند و افزایش قابل توجهی در IL-6 و IL-10، و همچنین بارهای ویروسی HHV-8 پلاسما نشان می دهند. KICS ممکن است در علائم التهابی دیده شده در برخی از بیماران مبتلا به KS یا PEL شدید نقش داشته باشد و ممکن است همپوشانی بالینی قابل توجهی بین این شرایط وجود داشته باشد.

     

     

    تظاهرات بالینی (HHV-8) در کودکان و جوانان

     

     

    عفونت اولیه با HHV-8 در کودکان جوان و دارای سیستم ایمنی قوی ممکن است بدون علامت باشد یا ممکن است به صورت یک بیماری شبیه مونونوکلئوز خود محدود شونده شامل تب، علائم خفیف تنفسی فوقانی و راش ماکولوپاپولار ظاهر شود. تظاهرات مشابهی در بزرگسالان دارای قابلیت ایمنی شرح داده شده است.  یک بیماری شدیدتر در بیماران دچار نقص ایمنی، که ممکن است با عفونت منتشر همراه با تب، لنفادنوپاتی، اسپلنومگالی و پان سیتوپنی تظاهر کنند، توصیف شده است.
    تظاهرات KS به طور گسترده ای متفاوت است یرای مثال درگیری پوستی، دهانی، لنفاوی یا احشایی، یا ترکیبی از این سه مورد. 

    اشکال پوستی شامل ضایعات پوستی غیر حساس، ارغوانی و سفت شده است که ممکن است در 47 تا 83 درصد از کودکان مبتلا دیده شود. کودکان همچنین معمولاً با درگیری لنفاوی (30٪ تا 64٪) که یک نوع تهاجمی خاص از بیماری است، مراجعه می کنند و 10٪ تا 18٪ از این کودکان ممکن است ضایعات پوستی نداشته باشند. ضایعات داخل دهانی ممکن است در 21% تا 41%، گاهی اوقات (4%) بدون ضایعات پوستی دیده شوند. انتشار احشایی در 12 تا 38 درصد کودکان رخ می دهد. 

     

     

    تشخیص (HHV-8)

     


    تشخیص آزمایشگاهی عفونت HHV-8 بیشتر بر اساس سنجش های سرولوژیک، مانند ایمونوفلورسانس، سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم و وسترن بلات است. با این حال، هیچ استاندارد ویژه ای  برای تشخیص عفونت HHV-8 وجود ندارد. تست‌های سرولوژیک از نظر حساسیت از 80% تا 90% متغیر است. آزمایش‌های مبتنی بر اسید نوکلئیک، مانند هیبریداسیون DNA درجا و واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR)، برای تشخیص بافت مهم هستند. اگرچه این تست ها دارای سطوح بالایی از حساسیت هستند، اما ویژگی و قابلیت تکرارپذیری آنها بسیار متغیر است. تنها 40 تا 60 درصد از بیماران مبتلا به KS اثبات شده دارای DNA HHV-8 در خون یا بزاق خود هستند که با PCR قابل تشخیص است و در آنها، مثبت بودن در طول زمان متفاوت خواهد بود.
    تشخیص KS، MCD و PEL به نشانگرهای سلولی سیتولوژیک و ایمونولوژیک و همچنین بافت شناسی بستگی دارد. تشخیص بالینی به تنهایی برای KS کافی نیست و بررسی بافت برای تایید تشخیص مورد نیاز است. تایید این تشخیص ها از طریق رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمیایی تومورها با آنتی بادی هایی که آنتی ژن هسته ای مرتبط با زمان تاخیر کدگذاری شده با HHV-8 (LANA) را تشخیص می دهند، به دست می آید.
    همچنین ممکن است تشخیص ها با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) برای شناسایی DNA HHV-8 در بافت تومور تأیید شود. 

     

     

    جلوگیری از انتقال HHV-8

     

     

    روش های انتقال HHV-8 همچنان نامشخص است، اما داده های اپیدمیولوژیک و ویروس شناسی نشان می دهد که بزاق منبع ویروس عفونی است و ممکن است راه مهمی برای انتقال باشد. عفونت بدون علامت HHV-8 اغلب با ریزش HHV-8 در بزاق و ریزش گهگاهی در ترشحات تناسلی همراه است. انتقال HHV-8 از طریق انتقال خون گزارش شده است. با این حال، مطالعات ایالات متحده و اروپای غربی شواهدی برای حمایت از انتقال HHV-8 از طریق انتقال خون پیدا نکرده اند. توصیه هایی برای جلوگیری از قرار گرفتن در معرض HHV-8 هنوز وجود ندارد. 

     

     

    جلوگیری از عود HHV-8 

     


    سرکوب موثر تکثیر HIV با ART در بیماران مبتلا به HIV و KS ممکن است از پیشرفت KS یا بروز ضایعات جدید جلوگیری کند. از آنجایی که KS یک سرطان تعریف کننده ایدز است، ART برای همه بیماران مبتلا به KS فعال اندیکاسیون دارد. سرکوب تکثیر HIV برای جلوگیری از عود نیز برای بیماران مبتلا به MCD  و همچنین مبتلایان به اختلالات بدخیم لنفوپرولیفراتیو  توصیه می شود.

     

     

    HHV-8 در دوران بارداری

     


    شیوع سرمی عفونت HHV-8 در بین زنان باردار مبتلا به HIV بر اساس منطقه جغرافیایی متفاوت است، از 1.7٪ در میان متولدین ایالات متحده و 3.6٪ در میان زنان متولد هائیتی در شهر نیویورک تا 11.6٪ در بین زنان باردار از 4 شهر دیگر ایالات متحده.
     به نظر نمی رسد بارداری بر شیوع آنتی بادی های HHV-8 یا سطوح آنتی بادی تأثیر بگذارد، اگرچه سطوح HHV-8 DNA در خون محیطی ممکن است در اواخر بارداری افزایش یابد. غربالگری روتین HHV-8 توسط PCR یا سرولوژی برای زنان باردار مبتلا به HIV اندیکاسیون ندارد. درمان ضد ویروسی برای عفونت HHV-8 در بارداری توصیه نمی شود. با توجه به نادر بودن KS، PEL و MCD در بارداری و سمیت بالقوه داروهای مورد استفاده برای درمان، هنگامی که این شرایط در بارداری رخ می دهد، باید با مشاوره بین متخصص زنان و زایمان، متخصص بیماری های عفونی و انکولوژیست مدیریت شوند. در این شرایط درمان ممکن است تا پس از زایمان به تعویق بیفتد.
    مدل‌های آزمایشگاهی نشان می‌دهند که گنادوتروپین جفتی بتا انسان باعث پسرفت تومورهای KS می‌شود، اما گزارش‌های بالینی در مورد بروز و تاریخچه طبیعی KS در بارداری متناقض هستند. شواهد حاکی از انتقال عمودی در دوران بارداری یا دوران حین زایمان شامل مواردی از KS است که در مدت کوتاهی پس از تولد در نوزاد رخ می دهد،  خطر بالاتر برای انتقال با تیتر آنتی بادی مادری بالاتر و تشخیص سویه‌های مشابه DNA HHV-8 توسط PCR در نمونه‌هایی که در بدو تولد از مادران HHV-8 مثبت و نوزادان آنها گرفته شده است. 

     

     

    سارکوم کاپوزی و HHV-8

     


    سارکوم کاپوزی (KS) در اثر عفونت با ویروسی به نام ویروس هرپس مرتبط با سارکوم کاپوزی (KSHV) ایجاد می‌شود که به عنوان ویروس هرپس انسانی 8 (HHV8) نیز شناخته می‌شود. KSHV از خانواده ویروس اپشتین بار (EBV) است، ویروسی که باعث مونونوکلئوز عفونی می شود و با چندین نوع سرطان مرتبط است.
    در KS، سلول هایی که رگ های خونی و لنفاوی را می پوشانند (به نام سلول های اندوتلیال) به KSHV آلوده می شوند. این ویروس ژن‌هایی را وارد سلول‌ها می‌کند که می‌تواند باعث شود سلول‌ها بیش از حد تقسیم شوند و بیشتر از آنچه باید عمر کنند. همین ژن‌ها ممکن است باعث شوند سلول‌های اندوتلیال رگ‌های خونی جدید تشکیل دهند و همچنین ممکن است تولید برخی مواد شیمیایی که باعث التهاب می‌شوند را افزایش دهند. این نوع تغییرات ممکن است در نهایت آنها را به سلول های سرطانی تبدیل کند.
    عفونت KSHV بسیار شایع تر از KS است. اکثر افراد آلوده به این ویروس به KS مبتلا نمی شوند و بسیاری از آنها هرگز علائمی را نشان نمی دهند. عفونت با KSHV برای ایجاد KS لازم است، اما در بیشتر موارد عفونت با KSHV به تنهایی منجر به KS نمی شود. اکثر افرادی که به KS مبتلا می شوند به دلیل عفونت HIV، پیوند اعضا، مسن تر بودن یا برخی عوامل دیگر، دارای KSHV هستند و همچنین سیستم ایمنی ضعیفی دارند.
    تعداد افراد آلوده به KSHV در نقاط مختلف جهان متفاوت است. در ایالات متحده، مطالعات نشان داده اند که کمتر از 10٪ از مردم به KSHV آلوده هستند. این عفونت در افراد آلوده به HIV بیشتر از جمعیت عمومی در ایالات متحده است. عفونت KSHV نیز در مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند بیشتر از مردانی است که فقط با زنان رابطه جنسی دارند.

     

     

    شیوع آنتی بادی های HHV-8

     


    هرپس ویروس انسانی 8 (HHV-8) که به آن ویروس هرپس مرتبط با سارکوم کاپوزی (KS) (KSHV) نیز گفته می شود، یک ویروس هرپس گاما انسانی است که بیشترین ارتباط را با ویروس اپشتین بار دارد. HHV-8 به طور کلی با تمام اشکال KS (به عنوان مثال، مرتبط با HIV، بومی کلاسیک و ایتروژنیک) و با دو وضعیت نادر نئوپلاستیک که معمولاً با عفونت HIV همراه است مرتبط است
    شیوع آنتی بادی های HHV-8 به طور گسترده ای با سن، جغرافیا و برخی عوامل خطر متفاوت است. در ایالات متحده و اروپا، 1٪ تا 3٪ از جمعیت عمومی بزرگسالان سرم مثبت هستند، با نرخ های بالاتر (8٪) در میان مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند. (MSM) نوجوانان پرخطر (اما HIV منفی) با میانگین سنی 19 سال، 11٪ HHV-8 مثبت بودند.

    بیشترین میزان در MSM نوجوانان آلوده به HIV (23٪) بود. مثبت بودن سرمی با عفونت HIV، MSM، سابقه سیفلیس، و استفاده از داروی تزریقی همراه بود. نرخ کلی مثبت گرایی در بزرگسالان در کشورهای مدیترانه ای بین 10 تا 25 درصد است. در مناطقی که HHV-8 بومی است، مانند شرق و مرکز آفریقای جنوب صحرا، میزان مثبت شدن HHV-8 تا 80 درصد در بزرگسالان گزارش شده است. 
    HHV-8 از طریق ترشحات دهانی و احتمالاً تناسلی منتقل می شود. بزرگسالان مبتلا به HHV-8 که دارای سیستم ایمنی هستند، اغلب HHV-8 را در ترشحات دهانی حلق خود دفع می کنند. شیوع سرمی در میان نوزادان و کودکان با تعداد والدین و خواهر و برادرهای HHV-8 مثبت در خانه افزایش می‌یابد، که نشان‌دهنده انتقال غیرجنسی برای کودکان پیش از بلوغ است. HHV-8 همچنین می تواند از طریق قرار گرفتن در معرض خون آلوده، از جمله از طریق مصرف داخل وریدی (IV) مواد مخدر و انتقال فرآورده های خونی، منتقل شود.

    برای افراد آلوده به HIV، عفونت همزمان با HHV-8 آنها را در معرض افزایش خطر ابتلا به KS قرار می دهد. بیشتر موارد KS در بزرگسالان (در مقایسه با کودکان) رخ می دهد. قبل از ظهور درمان ضد رتروویروسی (ART)، بروز کلی KS در بزرگسالان آلوده به HIV تا 20٪ بود.

     

     

    درمان بیماری (HHV-8)

     


    در بیماران آلوده به HIV مبتلا به KS، سرکوب موثر تکثیر HIV با ART ممکن است منجر به بهبود ضایعات KS، جلوگیری از پیشرفت KS یا جلوگیری از بروز ضایعات جدید KS شود. بنابراین، ART برای همه بیماران آلوده به HIV با شواهد KS فعال و سایر اختلالات لنفوپرولیفراتیو بدخیم مرتبط با HHV-8 توصیه می شود.
    در بزرگسالان آلوده به HIV مبتلا به KS، ویرمی سلولی HHV-8 و بار ویروسی بالاتر با پیشرفت بیماری مرتبط بوده است. ویرمی سلولی KS یا HHV-8 مطالعاتی در مورد روش هایی در حال انجام است که تکثیر لیتیک را القا می کند یا به ژنوم اپیزومی (نهفته) HHV-8 حمله می کند.
    برخلاف KS، در بیماری Castleman، بسیاری از سلول‌ها از تکثیر لیتیک HHV-8 پشتیبانی می‌کنند و درمان با داروهای ضد هرپس ویروس در برخی مطالعات منجر به بهبود بالینی قابل‌توجهی شده است. 

     

    KS:

     

    شیمی درمانی باید برای بیماران مبتلا به درگیری احشایی اجرا شود و احتمالاً یک درمان کمکی مفید در افراد مبتلا به KS منتشر شده پوستی است. و بقای بدون پیشرفت، اگرچه دوکسوروبیسین لیپوزومی سمیت با درجه بالا کمتری نسبت به پاکلیتاکسل نشان می‌دهد و بنابراین، به طور کلی به عنوان درمان خط اول ترجیح داده می‌شود. استفاده همزمان از کورتیکواستروئیدها در بیماران مبتلا به KS با توجه به پتانسیل تشدید بیماری های تهدید کننده حیات و همچنین ارتباط بین استفاده از کورتیکواستروئیدها و ایجاد KS باید با احتیاط و تحت نظارت دقیق مصرف شود. 

     

    PEL: 


    شیمی درمانی باید برای بیماران مبتلا به PEL  اجرا شود، اگرچه، با توجه به نادر بودن آن، داده های محدودی از سری های مشاهده طولی یا کارآزمایی های بالینی تصادفی آینده نگر در دسترس است. ترکیب سیکلوفسفامید، دوکسوروبیسین، وین کریستین، و پردنیزولون (CHOP) در ترکیب با ART فوایدی را برای PEL نشان داده است، هرچند هنوز محدود است، و ترکیب اتوپوزید تزریقی، پردنیزون، وین کریستین، سیکلوفسفامید و دوکسوروبیسین (EPOCH) برتری را نشان داده است. 

     

    MCD: 


    هیچ درمان استانداردی برای MCD وجود ندارد، اما چندین رژیم درمانی استفاده شده است. استفاده از گانسیکلوویر وریدی یا والگانسیکلوویر خوراکی گزینه هایی برای درمان MCD (CII) هستند. یک دوره 3 هفته ای دو بار در روز گانسیکلوویر وریدی یا والگانسیکلوویر خوراکی با بهبودی در MCD در یک گزارش همراه بود،  و ترکیبی از والگانسیکلوویر و زیدوودین با دوز بالا منجر به بهبودهای بالینی بادوام (CII) شده است. ریتوکسیماب نیز ظاهر شده است. به عنوان یک درمان کمکی مهم برای MCD (CII)، اگرچه تا یک سوم بیمارانی که ریتوکسیماب دریافت می کنند ممکن است تشدید یا ظهور KS بعدی داشته باشند. و دوکسوروبیسین لیپوزومی توصیه می شود.
    توصیه های دقیق برای درمان بدخیمی های HHV-8 (شامل شیمی درمانی و پرتودرمانی) فراتر از محدوده این دستورالعمل ها است. درمان باید با مشورت یک متخصص با تجربه و با راهنمایی مناسب از متخصصان انکولوژی و بیماری های عفونی انجام شود. 

    اشتراک گذاری

    24 ساعته

    پرداخت ایمن

    7 روز ضمانت برگشت

    تحویل اکسپرس