تعیین جنسیت در پرندگان

تشخیص بصری جنسیت پرندگان کاری دشوار است. در نیمی از گونه های جهان در سنین بزرگسالی نمی توان این کار را انجام داد و عملاً هیچ کدام را نمی توان در حالی که جوجه هستند تعیین جنسیت کرد. با وجود این، جنسیت پرنده برای پرورش طیور، تحقیقات علمی و حفاظت مساله ای حیاتی است. در طول سال های اخیر، تحقیقات و بازرسی کروموزوم برای شناسایی جنسیت استفاده شده است. در حال حاضر، این تکنیک ها با استفاده از DNA تحت الشعاع قرار می گیرند و از آن استفاده می کنند.  یک پرنده نر دارای دو کروموزوم جنسی Z است، در حالی که ماده دارای یک Z و یک W است. با این حال، جداسازی یک نشانگر مرتبط با W می تواند کاری پر زحمت باشد. این کار با استفاده از دو واکنش تقویت  DNA، که به عنوان تقویت تصادفی DNA چندشکلی (RAPD) و چندشکلی با طول قطعه تقویت شده (AFLP) شناخته می شود.
متأسفانه، نشانگرهایی که آنها تولید می کنند اغلب DNA غیرعملکردی هستند. این نوع DNA یک انگل خفیف است و حدود 95 درصد از ژنوم را تشکیل می دهد. همچنین به سرعت تکامل می‌یابد به طوری که آزمایشی بر اساس چنین توالی فقط در یک گونه یا چند خویشاوند نزدیک کار می‌کند. اخیراً یک ژن مرتبط با W پیدا شده است. این ژن CHD1-W نام دارد و بسیار کندتر از DNA غیرعملکردی تکامل می‌یابد. می توان از آن برای رابطه جنسی همه پرندگان استفاده کرد، به استثنای جوجه هایی مانند شترمرغ، این تکنیک ساده، ارزان و موثر است.

 در این مقاله هدف ما بررسی پیشرفت های اخیر در درک ما از تعیین جنسیت پرندگان و اینکه چگونه این دیدگاه ما را در مورد تعیین جنسیت مهره داران به طور کلی آگاه کرده است، متمرکز است. همراه ما باشید.

تعیین جنسیت چیست؟

تعیین جنسیت را می توان به عنوان اولین رویداد رشدی تعریف کرد که در آن جنسیت ایجاد می شود. در پرندگان و پستانداران، تعیین جنسیت در زمان لقاح با توارث کروموزوم های جنسی انجام می شود. متعاقباً تمایز جنسی رخ می دهد و شامل تمایز غدد جنسی است که تخمدان ها یا بیضه ها را تولید می کند. به عنوان یک مسیر رشد، تعیین جنسیت باید یک فرآیند بسیار قدیمی باشد، که با تولید مثل جنسی که یک نیروی محرکه اصلی تکامل بوده است، مرتبط است. رشد یک فنوتیپ جنسی، معمولاً نر یا ماده، به طور کلی در طول رشد جنینی رخ می دهد و توسط مسیرهای ژنتیکی و هورمونی تنظیم می شود. در مهره داران، جنسیت را می توان با عوامل محیطی یا ژنتیکی تعیین کرد. تعیین جنسیت ژنتیکی در پستانداران و پرندگان مشاهده می شود و هر دو گروه دارای کروموزوم های جنسی مشخص هستند. با این حال، کروموزوم‌های جنسی ZZ/ZW پرندگان با کروموزوم‌های جنسی XX/XY پستانداران ارتباطی ندارند، زیرا از یک جفت اتوزوم متفاوت تکامل یافته‌اند. از این رو، پرندگان فاقد SRY، ژن اصلی تعیین کننده بیضه پستانداران تریان (کیسه‌داران و جفت‌ها) هستند شواهدی مبنی بر اینکه تعیین جنسیت در پرندگان مستقل از سلول است وجود دارد.

تعیین جنسیت در پرندگان

بیشتر دانش ما در مورد تعیین جنسیت پرندگان از مطالعات انجام شده بر روی مرغ، که مدتهاست یک مدل کلیدی برای زیست شناسان رشد بوده است و توالی ژنوم کاملی برای آن در حال حاضر در دسترس است. جنسیت جوجه ها و سایر پرندگان به طور ژنتیکی با توارث کروموزوم های جنسی تعیین می شود. مردان دارای کروموزوم های جنسی ZZ و زنان دارای کروموزوم های جنسی ZW هستند. Z  بزرگ است و عامل اصلی تعیین کننده بیضه کاندید، DMRT1  است.  W کوچکتر دارای ژنهای معدودی است و تا حد زیادی هتروکروماتیک است. تصور می‌شود که ژن‌های حامل یک یا هر دوی این کروموزوم‌های جنسی، تمایز گناد را در طول زندگی جنینی کنترل می‌کنند و بیضه‌ها را در مردان (ZZ) و تخمدان‌ها را در زنان (ZW) تولید می‌کنند. در مرغ، غدد جنسی اولیه دو پتانسیل تمایز مورفولوژیکی را به تخمدان ها یا بیضه ها از روز ششم دوره جنینی 21 روزه آغاز می کنند. در نرهای ZZ، سلول های سرتولی در قسمت داخلی غدد جنسی (بصل النخاع) تمایز می یابند و قشر بیرونی پسرفت می کند. برعکس، گناد زن (ZW) به تخمدانی با قشر ضخیم و بصل النخاع واکوئله تبدیل می شود، در حالی که گناد سمت راست قادر به ایجاد قشر ضخیم نشده و پسرفت می شود. دو فرضیه برای مکانیسم تعیین جنسیت پرندگان مطرح شده است: دوز Z و W غالب. طبق فرضیه اول، جنسیت با دوز یک یا چند ژن مرتبط با  Z در نرها بالاتر تعیین می شود، در حالی که W غالب فرض می کند که کروموزوم جنسی زن حامل یک عامل تعیین کننده تخمدان/ماده با اثر غالب است. اگرچه هیچ یک از این مکانیسم ها تاکنون به طور قطع ثابت نشده است، اکثر شواهد اکنون از فرضیه دوز Z حمایت می کنند.

دیدگاه سنتی رشد جنسی در پرندگان

دیدگاه سنتی رشد جنسی در پرندگان و سایر مهره‌داران این است که غدد جنسی در طول زندگی جنینی به تخمدان یا بیضه تبدیل می‌شوند و غدد جنسی هورمون‌هایی را ترشح می‌کنند تا مغز و بقیه بدن را مردانه یا زنانه کنند. با این حال، این ایده توسط مطالعات انجام شده بر روی پرندگان ژیناندرومورف تضعیف شده است، که شواهدی را ارائه می دهد که تعیین جنسیت سلولی مستقل در پرندگان است. نکته قابل توجه این است که سمت نر ماهیچه سینه بزرگ‌ تری داشت، یک خار روی ساق پا داشت، در حالی که سمت ماده ماهیچه سینه کوچک‌ تر بود. مشخص شد که این پرندگان عمدتاً دارای سلول‌های ZZ در سمت نر و 50% سلول‌های ZW در سمت ماده هستند. تصور می‌شود که مکانیسم این موزائیسم جنسی به دلیل شکست در حذف بدن قطبی در طول میوز زن، تولید تخمک بارور شده با هر دو پیش‌نوکلئوس ZZ و ZW و در نتیجه یک جنین موزاییکی با سلول‌های نر و ماده است. ژیناندرومورف ها را نمی توان با هورمون ها توضیح داد، که انتظار می رود به طور مساوی در هر دو طرف بدن جریان داشته باشند. دانشمندان به این نتیجه رسید که تفاوت‌های جنسیتی از یک طرف بدن به سمت دیگر باید مستقیماً توسط کروموزوم‌های جنسی در هر سلول (سلول مستقل) تعیین شده باشد. آنها شواهد بیشتری ارائه کردند مبنی بر اینکه همه سلول‌ها جنسیت خود را در مراحل اولیه رشد با پیوند سلول‌های جنسی یک جنس با برچسب فلورسنت به غدد جنسی اولیه از همان جنس یا جنس مخالف (خیلی قبل از تمایز جنسی گناد) «می‌شناسند». هنگامی که این کار برای پیوندهای همجنس انجام شد، سلول های دهنده و میزبان با هم ادغام شدند. با این حال، زمانی که سلول های دهنده و میزبان از جنس مخالف بودند، هیچ ادغامی رخ نداد. روی هم رفته، این داده‌ها قویاً نشان می‌دهند که جنسیت در پرندگان توسط عوامل ژنتیکی مستقیمی که در هر سلول در طول دوره کار می‌کنند تعیین می‌شود. 

به نظر می رسد که این فرآیند قبل از تمایز جنسی گناد و ترشح هورمون های غدد جنسی است. یک توضیح جایگزین ممکن برای آزمایش‌های پیوند بافت می‌تواند این باشد که سلول‌های یک جنس دارای آنتی ژن سطح سلولی هستند که از ادغام با سلول‌های جنس مخالف، مشابه آنتی ژن H-Y پستانداران جلوگیری می‌کند. در واقع، یک آنتی ژن H-W در پرندگان ماده ZW رخ می دهد. با این حال، به نظر می رسد که این آنتی ژن اختصاصی زن در شروع تمایز جنسی گناد توسط استروژن القا می شود و در مراحل اولیه بیان نمی شود. بیان اولیه یک آنتی ژن مشابه که از ادغام بافت جنسی مخالف جلوگیری می کند، می تواند با تمایز جنسی بعدی گناد ارتباطی نداشته باشد، یا می تواند بخشی از فرآیند تعیین جنسیت مستقل سلولی باشد که توسط ژائو و همکارانش فرض شده است. 

ساختار کروموزوم های جنسی w و  z در پرندگان 

کروموزوم های جنسی در پرندگان Z و W هستند و جنس نر هممورفیک (ZZ) و ماده هترومورفیک (ZW) است. در اکثر گونه های پرندگان، کروموزوم Z یک کروموزوم بزرگ است، معمولاً چهارمین یا پنجمین کروموزوم بزرگ است و تقریباً تمام ژن های شناخته شده مرتبط با جنس را در خود دارد.
 کروموزوم W عموماً یک میکروکروموزوم بسیار کوچکتر است که حاوی نسبت بالایی از DNA توالی تکراری است. اخیراً یک ژن کد کننده پروتئینی که در فعال سازی رونویسی کروماتین نقش دارد در کروموزوم W شناسایی شده است. شواهد نشان می‌دهد که تعیین جنسیت در پرندگان با مکانیسم تعادل ژنتیکی انجام می‌شود که در آن نسبت اتوزوم‌ها به کروموزوم‌های Z عامل مهمی است. توالی‌های DNA همولوگ با فاکتور تعیین‌کننده بیضه در انسان در پرندگان نر و ماده شناسایی شده است، اما مشخص نیست که آنها عملکردی مرتبط با جنسیت در پرندگان داشته باشند. تعدادی از روش‌های عملی مختلف برای تشخیص جنسیت پرندگان، بر اساس ژن‌های مرتبط با جنس، مقدار DNA در هر سلول و استفاده از پروب‌های DNA برای توالی‌های مرتبط با جنس، توسعه یافته‌اند.

تعیین جنسیت از روی مورفولوژی پرندگان

تعیین جنسیت در پرندگان جوان با ویژگی های مورفولوژیکی برای اکثر گونه ها کاملاً غیرممکن است. در بین پرندگان بالغ نیمی از گونه ها، هیچ گونه تفاوت مورفولوژیکی بین نرهای بالغ و ماده بالغ نشان داده نمی شود یا تفاوت های مورفولوژیکی در حدی است که تعیین جنسیت قابل اعتماد را رد می کند. جنسیت را می توان با تعیین جنسیت دریچه تعیین کرد. با این حال، این روش نشان دهنده خطر بالای آسیب پرنده و اشتباه در تعیین جنسیت است. 

کرموزوم های جنسی پرندگان

جنسیت در پرندگان توسط کروموزوم های جنسی Z و W تعیین می شود. پرندگان ماده هتروگامتیک هستند (برخلاف انسان) و مجموعه کروموزوم آنها حاوی ترکیبی از کروموزوم های جنسی ZW است. نرها هموگامتیک هستند و مجموعه کروموزوم آنها شامل دو کروموزوم(ZZ) است. تعیین جنسیت در پرنده ناشناخته بر اساس اثبات عدم وجود یا وجود کروموزوم W یا توالی خاصی از کروموزوم W است.

تعیین جنسیت پرندگان به کمک تکنیک های مولکولی

تعیین جنسیت با آنالیز DNA بر اساس روش PCR یک جایگزین مدرن، دقیق، سریع، قابل اعتماد و غیر تهاجمی است. این روش همچنین برای بررسی لانه‌هایی که اندام‌های جنسی آن ها هنوز رشد نکرده‌ است، مناسب می باشد. همچنین می توان از این روش برای تعیین جنسیت روی غشای پوسته استفاده کرد.
اگر تمایل به راه اندازی بخش تعیین جنسیت پرندگان در آزمایشگاه خود هستید، فقط کافیست وارد لینک زیر شوید و با متخصصان ما در این حوزه مشورت کنید و بهترین گزینه انتخابی را داشته باشید.

https://www.mabnamed.com/about

تعیین جنسیت در پرندگان با استفاده از روش PCR بر اساس تکثیر توالی‌های همولوژیک ژن‌های CHD1Z و CHD1W  است.

ژن های تعیین کننده جنسیت در پرندگان

اولین ژنی که بر روی کروموزوم W شناسایی شد، ژن CHD1 پروتئین اتصال به DNA کرومو هلیکاز بود. این ژن بسیار شبیه به ژن انسانی CHD1 به اختصار CHD1W است. به طور کلی، ژن های CHD در میان گونه های مختلف جانوری محافظه کار هستند. کپی دیگری از ژن CHD1 روی کروموزوم Z به اختصار CHD1Z یافت شد. توالی ژن CHD1 توسط اینترون قطع می شود و طول اینترون برای ژن CHD1W و ژن CHD1Z متفاوت است. 

بررسی نظریه تعیین جنسیت مستقل سلولی در پرندگان

برای تعیین جنسیت با روش PCR اغلب از پرایمرهایی استفاده می شود که بر اساس انتشارات زیر می باشد.
جنسیت پرندگان با توارث کروموزوم های جنسی (ZZ نر و ZW ماده) تعیین می شود. ژن‌های حامل یک یا هر دو کروموزوم جنسی، تمایز جنسی را در طول زندگی جنینی کنترل می‌کنند و بیضه‌ها را در مردان (ZZ) و تخمدان‌ها را در زنان (ZW) تولید می‌کنند. اخیراً نشان داده شده است که جنسیت در پرندگان سلولی مستقل است. شواهد به دست آمده از جوجه‌های ژیناندرومورفیک (نر در یک طرف، ماده از طرف دیگر) به این احتمال اشاره می‌کند که جنسیت مستقیماً در هر سلول بدن مستقل از سیگنال‌های هورمونی یا علاوه بر آن تعیین می‌شود. از این رو، ژن‌های تعیین‌کننده جنسیت ممکن است نه تنها در غدد جنسی، برای تولید بیضه‌ها یا تخمدان‌ها، بلکه در سراسر سلول‌های بدن نیز عمل کنند. در مرغ، مانند سایر پرندگان، غدد جنسی در طول زندگی جنینی به تخمدان یا بیضه تبدیل می‌شوند، فرآیندی که باید توسط ژن‌های تعیین‌کننده جنسیت آغاز شود. این فرآیند شامل ژن DMRT1 مرتبط با Z است. اگر فعالیت ژن DMRT1 به طور تجربی کاهش یابد، غدد جنسی جنین‌های نر (ZZ) زنانه می‌شوند، با ساختار تخمدانی، کاهش نشانگرهای مرد و فعال شدن نشانگرهای ماده. DMRT1 در حال حاضر بهترین ژن کاندید برای تنظیم تمایز جنسی گناد است. با این حال، اگر جنسیت سلولی مستقل باشد، DMRT1 نمی تواند تنظیم کننده اصلی باشد، زیرا بیان آن محدود به سیستم ادراری تناسلی است. به نظر می رسد رشد ماده در مدل پرندگان با پستانداران مشترک است. هر دو مسیر FOXL2 و RSPO1/WNT4 در تمایز تخمدان نقش دارند.

مطالعه جوجه‌های ژینادرومورفیک در تعیین جنسیت پرندگان

نویسندگان مطالعه جوجه‌های ژینادرومورفیک پیشنهاد کرده‌اند که دوز ژن‌های مرتبط با Z ممکن است مبنای تعیین جنسیت در سراسر بدن پرندگان باشد: نرها (ZZ) دو دوز از همه ژن‌های مرتبط با Z دارند، در حالی که ماده‌ها (ZW) یک دوز دارند. از این رو، "رونوشت Z" می تواند هویت جنسی را به هر سلول بدن اعطا کند. در این زمینه توجه به این نکته مهم است که هیچ مکانیسم جبران دوز گسترده کروموزوم در پرندگان وجود ندارد، همانطور که برای کروموزوم X در پستانداران اتفاق می افتد. از این رو، به طور متوسط، جوجه های نر دوز دوز بیشتر ژن های مرتبط با Z را در مقایسه با ماده ها دارند و این ممکن است مکانیزمی باشد که تعیین می کند سلول به عنوان نر یا ماده شناسایی می شود. همچنین شایان ذکر است که در پرنده‌هایی که پرواز نمی کنند، کروموزوم‌های جنسی Z و W تقریباً یکسان هستند و تقریباً مجموعه ژن‌های مشابهی را حمل می‌کنند، که احتمالاً مکانیسم تعیین جنسیت را که بر دوز رونوشت کروموزوم Z تکیه دارد، تضعیف می‌کند. از این رو، اگر جنسیت به طور مستقل و با مکانیسم یکسان در همه پرندگان به سلول تعیین شود، ممکن است به یک یا چند ژن اختصاصی Z، یا توسط یک ژن غالب W وجود دارد، متکی باشد. صرف نظر از اینکه جنسیت در پرندگان مستقل از سلول است یا تحت تأثیر هورمون است، ژن های کلیدی باید رشد غدد جنسی جنینی را به تخمدان ها یا بیضه ها به عنوان بخشی از فرآیند تمایز جنسی کنترل کنند. 

تمایز ژن DMRT1 و بیضه

کروموزوم جنسی مرغ Z دارای بیش از 680 ژن کد کننده پروتئین شناخته شده، 49 ژن جدید و حداقل 45 ژن RNA غیر کد کننده است. هر یک از این ژن‌ها می‌تواند در تعیین جنسیت مستقل سلولی و یا تمایز جنسی پایین دستی گناد نقش داشته باشد. نامزد مناسب ژن مرتبط با Z که تمایز جنسی گناد را کنترل می کند DMRT1 است. این ژن در بین جنین های مهره داران حفظ می شود و در غدد جنسی نر بیشتر از غدد جنسی ماده، در جنین مرغ و در گروه های دیگر مانند پستانداران، خزندگان و ماهی ها بیان می شود.
در پرندگان، DMRT1 روی Z وجود دارد و در کروموزوم جنسی W همه پرندگان، از جمله، جثه های بدون پرواز وجود ندارد. در مقابل، بیشتر ژن‌های منتقل‌ شده توسط Z دارای ارتولوگ‌هایی روی W در رتیت‌ها هستند. DMRT1 یک فاکتور رونویسی را با دامنه اتصال به DNA مانند اثر انگشت (دامنه DM) رمزگذاری می کند. پیشنهاد شده است که دوز بالاتر و سطح بیان بالاتر DMRT1 در جنین مرغ نر (ZZ) باعث رشد بیضه می شود، در حالی که دوز پایین و بیان کمتر با رشد تخمدان سازگار است.  مطابق با این ایده، نابودی تجربی اخیر DMRT1 در جنین‌های مرغ اولیه منجر به زنانه شدن غدد جنسی نر شد که بر سازمان بافت، بیان ژن و توزیع سلول‌های زاینده تأثیر گذاشت. این یافته‌ها از فرضیه دوز Z برای تعیین جنسیت پرندگان یا حداقل برای رشد جنسیت غدد جنسی پشتیبانی می‌کنند، زیرا نرهای ZZ دوز بالاتری از DMRT1 دارند که باعث تمایز بیضه و بیان فاکتور تمایز سلولی حفاظت‌شده کلیدی Sertoli، SOX9 می‌شود.

حفاظت از مسیر تعیین کننده تخمدان در پرندگان

طبق فرضیه غالب W ،W حامل یک ژن تعیین کننده تخمدان است که رشد ماده را اعطا می کند. مشابه کروموزوم Y پستانداران که حامل عامل تعیین کننده بیضه، SRY است. با این حال، هیچ ژن کاندید خوبی برای کروموزوم جنسی W، که هتروکروماتیک است و عمدتاً از DNA تکراری تشکیل شده است، کشف نشده است. برخی از ژن‌های مرتبط با W شناسایی شده‌اند و برخی در غدد جنسی جنینی بیان می‌شوند، اما هیچ شواهد مستقیمی مبنی بر نقشی در تشکیل تخمدان وجود ندارد. یکی از توالی های مرتبط با W که به خوبی مشخص شده است HINTW است. این ژن یک پروتئین هیستیدین سه گانه ناهنجار متصل شونده به نوکلئوتید را کد می کند. پیشنهاد شده است که ممکن است به عنوان یک نگاتیو غالب عمل کند و با یک ارتولوگ مرتبط با Z به نام HINTZ برای هدایت رشد مادگی تداخل داشته باشد. با این حال، بیان نادرست این ژن در جنین های نر ژنتیکی (ZZ) رشد طبیعی بیضه را مختل نمی کند. یک غربال بیان دقیق برای ژن‌های جدید مرتبط با W که ممکن است در غدد جنسی جوجه‌های جنینی اولیه فعال شوند، انجام دادند، اما هیچ ژن نامزد جذاب جدیدی شناسایی نشد.

نقش ژن FOXL2 در تمایز تخمدان در پرندگان

FOXL2 به عنوان ژن‌های کاندید تعیین‌کننده تخمدان بر اساس جهش‌های از دست رفته در پستانداران پیشنهاد شده‌اند. جهش‌های FOXL2 به‌عنوان علت ژنتیکی زمینه‌ای سندرم بلفاروفیموز شناسایی شدند (بیماری اتوزومال که با نارسایی زودرس تخمدان). در حمایت بیشتر از نقش FOXL2 در رشد تخمدان، جهش‌هایی که بر سطوح FOXL2 تأثیر می‌گذارند نشان داده شد که باعث وارونگی جنسیت ماده به نر در بزهای مبتلا به سندرم بین‌جنسی شده است. تجزیه و تحلیل بیشتر FOXL2 نشان داد که یک فاکتور رونویسی مارپیچ را رمزگذاری می کند که فقط در غدد جنسی XX قابل تشخیص است و در طول رشد جنینی، پس از تولد و در بزرگسالی بیان می شود. با وجود اثرات تا حدودی متفاوت جهش های FOXL2 مشاهده شده در پستانداران مختلف، واضح است که این ژن در رشد و نگهداری تخمدان پستانداران نقش دارد. نقش حفظ شده برای FOXL2 در جنین مرغ، جایی که ژن دقیقاً قبل از تمایز جنسی گناد به طور خاص برای ماده فعال می شود، مشخص می شود. پروفایل های زمانی و کولوکالیزاسیون نشان می دهد که FOXL2 آروماتاز را در طول رشد تخمدان مرغ فعال می کند.

نقش ژن WNT4 در تمایز تخمدان در پرندگان

ژن دیگری که در رشد تخمدان نقش دارد WNT4 است که در غدد جنسی ماده مرغ تنظیم می شود. در پستانداران، Wnt4 سیگنالینگ بتا-کاتنین متعارف را فعال می کند، که برای تشکیل تخمدان مناسب لازم است. اخیراً، یک فعال کننده جدید مسیر سیگنالینگ Wnt/β-catenin شناخته شده به عنوان R-spondin 1 (RSPO1) شناسایی شده است.

نقش ژن RSPO1 در تمایز تخمدان در پرندگان

 در جنین مرغ، مانند پستانداران، RSPO1  ماده تنظیم شده است.RSPO1 و WNT4 در قشر به بصل الخارجی غدد جنسی بیان می شوند، در حالی که FOXL2 و آروماتاز فقط در بصل النخاع (حداقل در زمان تمایز جنسی) وجود دارند. بنابراین، اگرچه ممکن است بین این دو تعامل وجود داشته باشد (به عنوان مثال، سیگنال‌دهی WNT که بر بیان FOXL2 تأثیر می‌گذارد)، این دو مسیر نقش‌های متمایزی در رشد تخمدان دارند و فرض بر این است که نابودی تجربی هر دو آبشار ژنتیکی ممکن است باعث رشد بیضه‌ها در پرندگان شود. 

خلاصه

فرآیند تعیین جنسیت برای تولید مثل ضروری است و به رشد مناسب غدد جنسی جنینی بستگی دارد. پیشرفت قابل توجهی در درک مکانیسم تعیین جنسیت پرندگان در سال های اخیر انجام شده است که منجر به شناسایی ژن ها و شبکه های تنظیمی که بر سرنوشت غدد جنسی حاکم هستند، شده است. در گناد مرغ جنینی، DMRT1 مرتبط با Z برای رشد بیضه مورد نیاز است و احتمالاً تنظیم کننده اصلی تمایز بیضه است. با این حال، اثبات این امر در انتظار مطالعات بیان بیش از حد در جنین های ZW است. سطوح بالای بیان DMRT1 ممکن است برای مهار مسیر مادگی عمل کند. در ماده های طبیعی (ZW)، سطح پایین تر DMRT1 ممکن است برای سرکوب ژن های رشد تخمدان کافی نباشد. اگر سرنوشت جنسی گناد مرغ جنینی به دوز DMRT1 وابسته به Z بستگی دارد، تنظیم آن باید بسیار مهم باشد، زیرا دوز نرها حداقل در ابتدا دو برابر ماده ها هستند. اگرچه DMRT1 به وضوح برای تمایز بیضه مهم است، مطالعه پیوند سلولی این نشان می دهد که سایر ژن های مرتبط با جنس ممکن است در بالادست DMRT1 و سلول به طور مستقل برای تعیین جنسیت عمل کنند. DMRT1 هدف احتمالی این ژن‌های تعریف‌نشده دیگر در غدد جنسی است، اما اهداف در سایر بافت‌های بدن پرندگان کاملاً ناشناخته هستند.